تعیین ابعاد سازگاری زناشویی در زوج‌های ایرانی: یک مطالعه کیفی

چکیده زمینه و هدف: سازگاری زناشویی حالتی از تطابق در رابطه همسری است که طی آن زوجین به مقتضیات رابطه، واکنش سازنده نشان می‌دهند. موفقیت زندگی زوجین وابسته به موفقیت آن‌ها در سازگاری زناشویی بوده و ناسازگاری منجر به تنش می‌گردد. هدف این مطالعه تعیین ابعاد سازگاری زناشویی در زوج‌های ایرانی بود. روش: مطالعه به روش کیفی بین سال‌های 1395-1394 انجام شد. شرکت کنندگان شامل 17 زن و شوهر مراجعه کننده به مرکز مشاوره یاوران رشد تبریز بودند که با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. داده ها به‌ صورت مصاحبه نیمه‌ساختاریافته، گردآوری شدند. متون مصاحبه و یادداشت‌های میدانی با روش تحلیل محتوی کیفی سنتی در مدت 16 ماه مورد تحلیل مضمون قرار گرفت. یافته‌ها: تحلیل داده ها منجر به استخراج 643 کد باز، 196 مفهوم اولیه، 31 مفهوم متمرکز، 13 مضمون فرعی و 4 مضمون (مسئولیت‌پذیری، تفاهم، ساختار ارتباطی و حل تعارض) به عنوان ابعاد سازگاری زناشویی زوج های ایرانی گردید. نتیجه‌گیری: سازگاری زناشویی زوج‌های ایرانی را می‌توان بر اساس مسئولیت‌پذیری (تعهد، بهسازی زندگی)،تفاهم (ارزیابی واقع‌بینانه، پذیرش، همدلی، تصمیم‌گیری مشارکتی، توافق)، ساختار ارتباطی (رابطه برابر، سلسله‌مراتب متعادل، حفظ مرزها) و تعارض (مدارا، حل تعارض جرأت‌مندانه، ترک پرخاشگری) توصیف نمود؛ که در ارزیابی زوج‌ها می تواند به‌کار گرفته شود.